pennenvruchten #5 Door J.T.J. Besseling

“Zeg maar niets meisje, spaar je krachten” . Ze ligt er tevreden bij, haar arm op de beddensprei. Haar wijsvinger kromt zich, wil ze iets pakken?

Of is het een stuiptrekking na haar vierde orgasme? Fred valt languit op bed, zijn jongeheer trekt het niet meer. Wauw, deze meid is botergeil en nog steeds wenkt ze hem weer voor een volgende neukpartij. Fred kan bijna geen pap meer zeggen.  

“Godver, Simone, dat wijsvingertje van je begint me soms de keel uit te hangen, kijk dan! De batterijen zijn op en mijn zak is leeg” Fred speelt nog wat met zijn roze stootkogel maar die was duidelijk uitgeklokt en vandaag niet meer aanspreekbaar voor verdere vleselijke avonturen.  “ Zullen we anders dit keer eens het bed uitkomen? We kunnen koffie drinken, hier om de hoek zit een leuk eettentje” Fred had het nog niet gezegd of hij kreeg eigenlijk al spijt. Hij kende Simone al een paar weken maar ze waren nooit samen naar buiten gegaan. Tot nog toe verdween ze altijd spoedig na haar zesde orgasme. Hij zag haar denken en zijn woorden langzaam door haar hersens malen.

“Hmm, ik weet het niet. Eigenlijk wil ik helemaal niets serieus en als we nu koffie gaan drinken, dan voelt het toch al snel als een date en voor je het weet wordt jij verliefd of ik?” Simone kreeg denkfronsen in haar gezicht. Fred was hier al bang voor, hij bedoelde het eigenlijk gewoon, zonder duidelijk doel. Gewoon voor de lol. Toch?  

“Je moet dit soort dingen niet teveel overdenken, ik denk gewoon dat het leuk zou zijn iets meer over je te weten. We zijn nu toch een soort vrienden ofzo toch?”  

Simone haar gezicht werdt nog ernstiger. “Nee, zeker zijn we geen vrienden, wij neuken alleen maar. Ik heb op geen enkele manier een relatie met jou, dat was toch de afspraak?”  

“Nou, volgens mij hebben wij nooit iets duidelijk afgesproken” bracht Fred hier tegen in. Hij groef eens stevig in zijn herinneringen. Volgens mij hadden ze nooit echt veel gepraat toch? Hij wilde lol, zij wilde lol. Hij had nu al spijt van zijn gedachten en zijn vraag.  

Even keken zij stil naar elkaar. Fred streek zachtjes met zijn vingers over haar volle billen en zij kuste hem met een gevoel dat woorden oversteeg. Fred voelde iets warms in zijn buik dat er misschien wel niet mag zijn. De warmte viel omlaag en deed weer meer bloed stromen naar zijn edele delen.  

“Oooh” kirde Simone verrukt “Volgens mij gaat we helemaal nergens meer heen, jij bent er weer helemaal bij voel ik!”. Fred hield zich stil en duwde zich bij Simone naar binnen. Zo vulden ze samen de uren van die dag. Samen alleen. Zonder verdere vragen. Na deze dag zouden ze elkaar nooit weerzien.  

Einde.