Pennenvruchten #19
Ik werd vanochtend wakker in een bad van mijn eigen snot. Het was niet de eerste keer dat ik wakker werd, zo gedurende nacht ben ik ongeveer 5 of 6 keer wakker geworden. Half happend naar adem en met een vluchtig gilletje zat ik direct rechtop in bed, door mijn mond ademend. Telkens begon dan weer hetzelfde ritueel. Sloffen aan, schuifelend in het duister naar de badkamer, waar ik dan met een meter toiletpapier mijn hele neus leeg baggerde. Daarna maakte ik het af met een paar fikse snuiven van zo een neusstok die je hele holtes volblaffen met een soort mint waar je nog een minuut van moet na knipperen tot het traan uit je ogen verdwenen was.
Probeer daarna dan nog maar eens te slapen, dat lukt maar matig. Net op het moment dat ik in mijn diepe slaap dreig te glijden, schrik ik weer wakker. Dit is mijn leven nu.
Als ik verkouden ben dan is dit niet een kwestie van dagen of van weken. Ik heb het dit keer eens opgeschreven in mijn notitie boekje. Ik tel nu vier weken van volle snotglorie! Of dit een record is weet ik niet, maar het voelt wel zo. En met de verkoudheid komen nu ook andere gebreken. Slaapgebrek, een pijnlijke rug en een voortdurend slecht humeur vallen mij ten deel. Mijn vriendin kan ook niet meer slapen en is dus ook geheel de dag chagrijnig. Hopelijk is mijn verkoudheid verdwenen voordat mijn vriendin besluit te verdwijnen.
Soms heb ik zin om heel even mijn neus van mijn gezicht af te schroeven. Al zou dit maar een uur of twee kunnen dan zou ik al een stuk gelukkiger worden. Gewoon die groene snotborrel in de koelkast zetten, de deur dicht smijten en er niet meer naar kijken of denken. Dat lijkt me heerlijk.
Maar dat gaat natuurlijk niet. Ik heb zojuist maar weer een stoombad met kamille gemaakt. En mijn baas gebeld dat ik een uurtje later kom want dit kan echt niet met deze noodneus. Als ik nu ’s ochtends een stoombad neem en ’s middags als ik thuis kom dan red ik de dag nog wel redelijk. Maar die nacht. Wat moet ik toch met die nacht? Als ik er aan denk word ik al gek, en surf het web op, naar afleiding zoekend naar verhalen van lotgenoten.
Zo was er in Amerika een man zo verkouden dat die eens een amandel had opgehoest. OK, ik moet toegeven, hij was al bijna 80 jaar oud dus het is niet helemaal eerlijk om een vergelijking te maken. Het doet mij toch altijd goed om te zien dat andere mensen soortgelijke, of zo mogelijk, nog grotere ellende dan ikzelf mee maken.
Dit helpt mij echter geen fluit om deze verkoudheid, die ellendige verstopping van mijn neus tegen te gaan. Uiteindelijk rest mij daarom nog maar 1 ding; Wijn drinken, heel veel wijn drinken. En dan na twee flessen de kurken een beetje bijschaven met mijn zakmes.
Natuurlijk niet teveel net zo dat ze goed in mijn beide neusgaten passen. Het ziet er misschien niet al te elegant uit en mijn stem klinkt anders dan anders. Maar godzijdank de rivieren van snot stoppen even met stromen.
Einde
Auteur: Jeroen T.J. Besseling