Pennenvruchten #31

Geen titel
Kris, 6 januari 2024

Op het platgetrapte gras zag zij voor het laatst verborgen talent.
Het lag daar maar platgetrapt te zijn.
Het tweede deel onder iemands zolen.
Onder iemands hak.
De bal die het doel niet in wilde dolen.
Welke de grote oceaan over stak.
Onder het gras verborgen.
Door een camera ontdekt.
Door zware lampen verlicht.
En tegelijk anoniemer dan in het gesticht.
Eenzamer dan het graf.
Naamlozer dan een crematie.
Ik heb gespeeld met gele briefjes,
En zo eindig ik deze creatie.

Geen titel
Kris, 6 januari 2024

In de sauna werd hij verwacht,
Voor zijn eerste voordracht.
Zijn eerste poging tot jongleren met zijn ballen,
Met zijn pik.
In een kokend hete sauna,
Waar ik bijna in stik.
Waar zij voor het laatst was met een ander.
Minder zwaar geschapen,
Minder onderricht.
De eerste keer van op komen dagen,
Waar wij naakt en allen gelijk zijn.
Wij hadden willen vragen,
Naar jouw medicijn,
Voor vervroegd ejaculeren,
Voor het verlangen naar meer.
In een kokend hete sauna missen zij zijn eerste keer.

***

Toevalgedicht
Tineke Jippes, [6] januari 2024

In de koude kringloop//
Zag zij voor het laatst//
Verborgen talent.

Ze zag overal buitenkant
Gepolijst en opgevuld
Hoorde cliché’s en volkskranttaal.

Maar toen zat achter de oude piano
De sjofel geklede jongen
Hij had lak aan dat allemaal.

Speelde met zijn ogen dicht
Voor een peuter over smerende beren
Voor zichzelf indringend, zwartgallig.

Hoe te zoeken?
Hoe te vinden
Wachten op zomaar toevallig.

***

Redder in nood
Tineke Jippes, [6] januari 2024

Verliefd was ze, op de gele segrijnslak. Elke morgen zat hij op haar raam en keek haar aan.
Zo eenzaam, zo onbegrepen, altijd alleen was hij. Verlegen ook, bij aanraking.
Uit zijn schulp lokken was haar doel. Stilletjes liep ze naar buiten.
Het huisje lag onbewoond op haar terras. Urenlang zocht ze de straten af, tot ze gek werd van de dorst.
In een lange lege straat // verwachtte zij //een uitgedroogde naaktslak.

***

Geen titel
JTJ Besseling, 6 januari 2024

Tussen de lakens kocht hij met trillende vingers haar ex in een jurk. Hij had haar nog niet vergeven dat ze vroeger een lesbische relatie heeft gehad. Hij wist het ook pas gisteren dus de wond in zijn ziel was nog vers.

Toen stond Britt, mijn vriendin, midden in de nacht opeens met tranen in haar ogen voor me. Haar handen zochten mijn handen en ik legde een arm om haar schouders. “Ik moet je iets vertellen” snikte ze. Ze was er al lang geleden achter gekomen dat ze bisexueel was. Ze stond op een dampende zomernacht in een club te dansen. Ik weet het nog wel, die avond had ik teveel aan mijn hoofd en moest er een nacht door geschreven worden. “ Ga jij vanavond maar alleen naar de club” had ik nog gezegd in vol vertrouwen. Ze had er zelf ook niet om gevraagd maar toen ze daar zwetend op de dansvloer stond, en in een wilde dans geraakte met een onbekende maar bloedmooie vrouw sprongen de vonken over. Wat volgde waren jarenlange, geheime afspraakjes, stiekeme lichamelijke verstrengelingen en een dubbel leven dat voor mij in nevelen gehuld was. Haar naam was Nour.

Ze was 5 jaar geleden vanuit Syrie gevlucht en leefde sinsdien in Nederland en ging elke zes maanden weer naar een andere plek. Ze mocht niet werken maar haar familie had geld nodig. Dus als mooie vrouw in de schimmige werkelijkheid van een statenloos bestaan kwam ze al snel in de prostitutie terecht. Ze raakte verslaafd, steeds dieper in de onderwereld en stortte zichzelf in diepe schulden bij de mafia. Het werd eigenlijk zo erg dat ze op een ondergrondse markt als seksslaaf verkocht zou gaan worden. Dit mag nooit gebeuren schreeuwde Britt. Jij moet haar gaan kopen, tegen elke prijs.

Het was een smerige loods ergens op een verlaten industrietterrein in het holst van de nacht. Vrouwen werden tussen lakens op bedden tentoongesteld.

***

Geen titel
JTJ Besseling, 6 januari 2024

Het was een lange en vervelende dag. Nooit had zij veel contact gehad met haar ouders, op de boerderij van haar opa en oma was zij groot gebracht. Zelfs toen ze tijdens haar studententijd naar Utrecht was verhuisd kwam ze nog elk weekend langs bij haar grootouders, op de boerderij in Assendelft. Maar nu waren ze er niet meer, plotsklaps vielen ze allebei weg, eerst opa door een hartstilstand. En nog geen week later haar oma, ook haar hart had geen zin meer om zonder haar grote liefde eenzaam het werk te verrichten.

De begrafenis was achter de boerderij op het land. Ook al waren ze al bijna 90 het was ongekend hoeveel personen er aanwezig waren. Bijna het hele weiland stond afgeladen vol mensen, het leek wel een festival. Dit was ook de bedoeling eigenlijk, opa en oma hadden 50 jaar lang samen in de black metal band “ satan’s little bitches” gespeeld en waren nationaal en internationaal bekend. Ze hadden al in hun testament aangegeven dat er een groot festival met minimaal 10 bands georganiseerd moest worden. En dan in het midden van de moshpit stond een kleine verhoging met daarop de twee kisten. Het was fantastisch.

Niet alleen waren de overige leden van “Satan’s little bitches” aangevuld met wat nieuwe metalhead op drums en gitaar op het podium te bewonderen. Ook bevriende bands als “rectal anal dwarfs” de beste grindcore band van Gouda en “ the insane body snatchers” uit Scheemda waren present. Ze keek van een afstand naar het feest gedruis en keer ernaar uit om de boerderij over te nemen, permanent uit de stad te vertrekken om hier een nieuw bestaan op te bouwen. En eigenlijk keek ze er stiekem al langer naar uit, ze zat al jaren vast in haar kleine flatje met huisgenoten en was altijd weer blij als ze bij haar grootouders was in de rust en ruimte.

Ja, ze zag het helemaal voor zich. Er kon een camping bij, het weiland zou festival terrein worden voor de meest gore metalbands op aarde. Met goedkope bands, goedkoop bier, goedkope tickets. Eigenlijk alles tegenovergesteld aan het gemiddelde festival waar organisatoren die werkelijk door satan bezeten zijn de argeloze bezoekers gijzelen om ze tot de laatste cent uit te melken. Nou dit festival zou niet zo worden, en dit unieke selling point zou zeker weten tot gevolg hebben dat dit festival super populair zou worden.

Ze had zelfs al een naam voor dit festival “ shockfest” zou het moeten heten. En zij zou dan festival baazin worden. Zo droomde ze weg en daar op het platgetrapte gras verwachtte zij de langverwachte erfenis.

Geen titel
Dorothé Rodenburg Glorie

Het was druk in de winkel. Tussen de glimmende kerstballen lagen de spullen die zij zelf had ingeleverd. Een oudere man keek over haar schouder mee naar haar afgedragen bezittingen.
Nee, ze ging het niet terug kopen. Teveel herinnering aan een gezegend lijkend huwelijk.
Hoe raar kan het gaan. Haar man biechtte op dat hij gelukkig was wanneer hij haar kleding aantrok en zich dan super vrouwelijk vond. Hoe kan dat na 20 jaar? Resoluut draaide zij zich om. Wat? Wie stond daar voor de spiegel in een sexy lange jurk vol met parels. Rillingen liepen over haar rug. Was het de kou in de winkel of het contact moment; een bevestiging van de herinnering. Een confrontatie met de man die zij zo lief heeft gehad. Nu met make-up en een make-over bij de kapper. Zij vlucht naar de paskamer om na te denken.

Geen titel
Dorothé Rodenburg Glorie

In het maanlicht ziet alles er anders uit. Sereen en stil.
Ze kon niet slapen en na wat wikken en wegen was zij toch uit bed gekropen.
In de keuken besloot ze een kop thee te zetten. Met de mok in haar handen liep ze naar het raam.
Opeens werd haar oog getrokken naar een beweging en geritsel vanuit de struiken.
Denkend een egel te zien, trok ze haar schouders op.
Daar verscheen een persoon in balletkleding. Was het een man of vrouw?
Op het gras werden pirouetten uitgevoerd. Het Zwanenwater was er niets bij.
Ze genoot van de voorstelling dat haar werd aangeboden. In het maanlicht was het nog mystieker.
Was het de buurman in het roze en een tutu die haar gras plette?
Had ze gedroomd?
De volgende ochtend zag zij op het platgetrapte gras voor het laatst verborgen talent.